شب شده بود

گل آفتابگردون داشت دنبال خورشيد ميگشت                                                                                                                                                  

كه يه هو يك ستاره بهش چشمك زد                                                                                                                                                                            اما گل آفتابگردان سرش رو آرام آورد پايین، ميدونی چرا؟!                                                                                                                                                                                                                                                     آخه گل هاي آفتابگردون  هيچوقت خيانت نميكنند                                                                                                                                                                                  واسه همينه که گل آفتابگردان هميشه شبها سرش پایينه
 

خواستم چشمهایش را از پشت بگیرم......
دیدم طاقت اسمهایی که میگوید را ندارم

اخر دفترهای مشقم نام تو بود
چون میدانستم اخرش میروی..
 

تولد انسان روشن شدن كبريتي است

و مرگش خاموشي آن!!!

بنگر دراين فاصله چه كردي؟

گرما بخشيدي؟؟؟ يا سوزاندي!!!

مرا ببخش كه ساده بودنم دلت را زد

مرا ببخش اگر عشق ورزيدنم چشمانت را بست!!!

ميروم تا آنان كه توانا ترند

تو را به اوج برسانند!!!

كلاغ پر/ گنجشگ پر/ پرستو پر/

لبخند ميزنم و به خودم ميگويم

هه دختر بايد ياد بگيري

بعضي از ادمها پر

ياد و خاطره هاشون هم پر...

دلم با تو بود اما تو سرد شدي

آنقدر سرد كه

به ناچار گرمايم را به تو بخشيدم

و تو تهمت سرد شدن را به من زدي...

تمام غصه ها از همان جايي آغاز ميشوند كه

ترازو برميداري مي افتي به جان دوست داشتنت

اندازه ميگيري . حساب و كتاب ميكني و مقايسه ميكني

و خدا نكند حساب و كتابت برسد به آنجا كه زيادتر دوستش داشته اي

به قدر يك ذره / يك ثانيه حتي

درست از همانجاست كه توقع آغاز ميشود

و توقع آغاز همه ي رنجهايي است كه به نام عشق ميبريم...

نه تو مي ماني و نه اندوه

و نه هيچ يك از مردم اين آبادي

به حباب نگران لب يك رود قسم

و به كوتاهي آن لحظه شادي كه گذشت

غصه ها ميگذرد

آنچناني كه فقط خاطره اي خواهد ماند

لحظه ها عريانند

به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز...

عشق يعني سادگي كسي كه هيچ

رنگ و ربايي ندارد و عاشق ميشود

پس با سادگيش به وصال معشوق نخواهد رسيد...

گفتمش بي تو چه هي بايد كرد؟

عكس رخساره ي ماهش را داد

گفتمش همدم شبهايم كو؟

تاري از زلف سياهش را داد

وقت رفتن همه را ميبوسيد

به من از دور نگاهش را داد

يادگاري به همه دادو به من

انتظار سر راهش را داد...

یک روز گرم شاخه ای مغرورانه و با تمام قدرت خودش را تکاند و به دنبال آن برگ های ضعیف و کم طاقت جدا شدند و آرام بر روی زمین افتادند. شاخه چندین بار این کار را با غرور خاصی تکرار کرد تا اینکه تمام برگ ها جدا شدند و شاخه از کارش بسیار لذت می برد.
برگی سبز و درشت و زیبا به انتهای شاخه محکم چسبیده بود و همچنان در مقابل افتادن مقاومت می کرد. باغبان تبر به دست داخل باغ در حال گشت و گذار بود و به هر شاخه ی خشکی که می رسید آن را از بیخ جدا می کرد و با خود می برد. وقتی باغبان چشمش به آن شاخه افتاد با دیدن تنها برگ آن از قطع کردنش صرف نظر کرد. بعد از رفتن باغبان مشاجره بین شاخه و برگ بالا گرفت و بالاخره شاخه مغرورانه و با تمام قدرت چندین و چند بار خودش را تکاند تا اینکه به ناچار برگ با تمام مقاومتی که داشت از شاخه جدا شد و بر روی زمین افتاد. باغبان در راه بازگشت وقتی چشمش به آن شاخه افتاد بی درنگ آن شاخه را از بیخ قطع کرد. شاخه بدون آنکه مجال برای اعتراض داشته باشد بر روی زمین افتاد که ناگهان صدای برگ جوان را شنید که می گفت : اگر چه به خیالت زندگی ناچیزم در دست تو بود ولی همین خیال واهی پرده ای بود بر چشمان واقع نگرت که فراموش کنی نشانه ی حیاتت من بودم.

حواسمون باشه دل ادما شيشه نيست

كه روي اون //ها// كنيم بعد با

انگشت قلب بكشيم و آب شدنش

رو تماشا كنيم و كيف كنيم

روي شيشه نازك دل ادما اگه

قلبي كشيدي بايد مردونه پاش واستي...

سر زده بيا

كمي آشفتگي بد نيست...

آن وقت تكاندن شانه هاي پر غبار و مرتب كردن موهاي پريشانت

بهانه اي ميشود

براي زندگي.............

اين روزهايم به تظاهر ميگذرد:

تظاهر به بي تفاوتي...

تظاهر به بي خيالي...

به شادي...

به اينكه ديگر هيچ چيز برايم مهم نيست...

اما...

چه سخت ميكاهد از جانم اين نمايش...